Mijn naam is Elfi Vandenabeele. Ik ben geboren in 1982, een achterkomertje of – zoals mijn mama het altijd noemt – een gelukje. Ik ben de jongste dochter in een gezin van drie kinderen. Ik heb altijd een vrije opvoeding gekregen, in die zin dat mijn ouders me de kans gegeven hebben om te dromen, spelen, verkennen, fantaseren.
Met ons gezin gingen we tweemaal per jaar op reis. Ik leerde andere landen kennen, andere talen, gewoontes. Ik kreeg de vrijheid om te ontdekken wat de wereld rondom ons zoal te bieden heeft en hoe ik mij daar tegenover wenste te verhouden.
Niettegenstaande het feit dat ik de jongste ben, heb ik nooit het gevoel gehad dat ik werd overbeschermd of toch niet in die mate dat het me heeft afgeremd om mijn eigen weg te zoeken.
Intussen ben ik zelf mama van twee: dochter Mona (°2010) en zoon Beau (°2012). Ik probeer hen diezelfde waarden en normen mee te geven. Dagelijks ga ik de confrontatie aan met mijn eigen angsten en met mijn neiging om hen af te schermen van ‘al het kwaad in de wereld’.
Moeilijk – zo blijkt – om los te laten, maar toch. Ik probeer het en intussen heb ik geleerd dat het al heel wat is: proberen loslaten.
De auteur in mij
Schrijven is mijn passie. Ik doe dit niet alleen met hart en ziel, het is mijn ziel.
Wat ik in woorden neerleg, is wie ik ben. Wat er staat, drukt me met mijn neus op de feiten. Het is pas op die plaats dat ik mezelf echt leer kennen. Het is hier dat ik mij snijd aan mijn kleine kantjes en dat ik ontroerd word door wat er naar boven komt.
Ik schrijf al van toen ik pas leerde wat letters waren. Eerst maakte ik gedichtjes voor mijn poppen, later voor mijn lief of net om het liefdesverdriet van mij af te schrijven.
Na een tussenpoze van een aantal jaren – de drukte van het prille moederschap – kreeg de schrijfmicrobe mij terug te pakken. Het hielp me doorheen de moeilijkste periode van mijn leven en brengt me nog elke dag rust. Een soort basisvertrouwen waar ik altijd op kan terugvallen.
Op professioneel schrijversvlak ben ik actief met het schrijven van gedichten en kortverhalen op het platform azertyfactor.
In augustus 2016 werd mijn debuutbundel Ik ben in wonderland geboren uitgegeven bij uitgeverij Zeghetmettekst. In december 2017 bracht ik zelf mijn tweede dichtbundel In de marge uit in eigen beheer. Tussenin volgden een aantal poëzieprijzen, een leuke bevestiging dat ik met mijn schrijverscarrière op de goede weg ben. En daarnaast genoot ik in 2017-2018 één jaar opleiding Literaire Creatie aan de Stedelijke Academie voor Muziek en Woord in Tielt.
Heb ik je warm kunnen schrijven om mijn teksten te lezen? Via de Woordenwinkel kan je alvast mijn twee dichtbundels bestellen. Struin zeker eens rond tussen de vele teksten, gedichten en spreuken en ontdek hoe woorden overal om ons heen aanwezig zijn, zelfs waar we ze niet verwachten.
Ben je nog niet uitgelezen? Volg dan zeker mijn blog of dompel je onder in het literaire arsenaal op azertyfactor. Ik wens je heel veel leesplezier!
De droom
Every cloud has a silver lining. Ik ben een voorstander van Nederlandstalige teksten maar laat dit nu net één van de weinige uitdrukkingen zijn waarvoor ik nog geen vertaling heb gevonden die volledig de lading dekt. Onze wolk kwam er in de vorm van een reusachtige orkaan, die alles wat er tot dan toe bestond overhoop haalde. Op 18 augustus 2016 kreeg mijn toen zesjarige dochter Mona de diagnose ALL, beter bekend als leukemie.
Aanvankelijk stond onze wereld stil. Alles en iedereen stond in het teken van Mona. Zij moest en zou genezen, we gingen hier samen doorheen. Dat deden we en doen we nu nog steeds. We staan op en danken het leven gewoon omdat het er is en omdat het net allesbehalve gewoon is.
Hoe er uit dat ene afschuwelijke L-woord (leukemie) ook zoveel van dat andere L-woord (liefde) kan voortkomen, is iets wat me nog elke dag verbijstert. De warmte die we ervaren van de mensen rondom ons, de oude en nieuwe vriendschappen die zoveel meer diepgang hebben gekregen, de steun, het geloof, de hoop, de kracht, het vertrouwen, de levenslust, de liefde.
Hoe vreemd en tegenstrijdig het misschien ook klinkt, maar het is net door het meemaken van dit alles dat ik heb ingezien dat het leven écht kan zijn wat je ervan maken wil. Als je het maar met volle overtuiging aanpakt en beslissingen vanuit je hart durft te nemen. Zo is Speechless geboren.