Mijn naam is Elfi Vandenabeele. Ik ben geboren in 1982, een achterkomertje of – zoals mijn mama het altijd noemt – een gelukje. Ik ben de jongste dochter in een gezin van drie kinderen. Ik heb altijd een vrije opvoeding gekregen, in die zin dat mijn ouders me de kans gegeven hebben om te dromen, spelen, verkennen, fantaseren.
Met ons gezin gingen we tweemaal per jaar op reis. Ik leerde andere landen kennen, andere talen, gewoontes. Ik kreeg de vrijheid om te ontdekken wat de wereld rondom ons zoal te bieden heeft en hoe ik mij daar tegenover wenste te verhouden.
Niettegenstaande het feit dat ik de jongste ben, heb ik nooit het gevoel gehad dat ik werd overbeschermd of toch niet in die mate dat het me heeft afgeremd om mijn eigen weg te zoeken.
Intussen ben ik zelf mama van twee: dochter Mona (°2010) en zoon Beau (°2012). Ik probeer hen diezelfde waarden en normen mee te geven. Dagelijks ga ik de confrontatie aan met mijn eigen angsten en met mijn neiging om hen af te schermen van ‘al het kwaad in de wereld’.
Moeilijk – zo blijkt – om los te laten, maar toch. Ik probeer het en intussen heb ik geleerd dat het al heel wat is: proberen loslaten.